Frisse blik - verfrissende tekst
Schrijven is een ambacht. Een vak dat je steeds verder kunt ontwikkelen, bijvoorbeeld door vaardigheden aan te scherpen of je stijl te verfijnen. En vooral door het te doen, het ambacht te beoefenen. Dat is de route die ik doorgaans bewandel.
Hoe wil je dat mensen jou en/of je bedrijf kunnen vinden op internet?
De eindejaarsmiljoenen van de Postcodeloterij vielen dit jaar in Breda. Nee, zo´n astronomisch bedrag heb ik niet gewonnen. Wel werd ik verrast met een andere bijschrijving. Een tamelijk bijzondere.
Het eerste blog van 2014 was tot op de dag van vandaag nog altijd niet geschreven. Ook míjn schrijfcapaciteit is begrensd. Als ik daarom moet kiezen tussen het schrijven van een tekst in opdracht of het verwerken van mijn gedachten in een blog, kies ik voor het tekstschrijven. Dan is mijn tekst echt nodig.
Eerlijk gezegd, vind ik het altijd tamelijk overdreven als schrijvers zeggen dat de productie van hun boek een hele bevalling is geweest. Eenmaal verschenen, zijn de barensweeën immers snel vergeten. Toch moet ik toegeven dat er een kern van waarheid zit in deze uitspraak .
Vrijdag 30 december. De laatste werkdag van 2011. Ik kijk terug op een turbulent jaar, waarin ik trots mijn tienjarig bestaan als zelfstandig werkend tekstschrijfster vierde. Tegelijkertijd droeg ik de droefheid over het heengaan van mijn vader met mij mee.
Goed dat mijn doelen voor vandaag niet al te hoogdravend waren. Zoonlief test met zijn plotselinge ´niet lekker zijn´ mijn flexibiliteit. Zoals het er nu naar uitziet, brengt hij de rest van de middag op de bank door. Dat betekent voor mij: plannen bijstellen en schakelen naar een versnelling lager (en daarvan proberen te genieten). Het idee om vandaag enkele relaties te bezoeken op de beurs Business Point Breda verschuif ik hoopvol naar morgen.
‘Prachtige uitzichten zorgen voor nieuwe inzichten’ schreef ik een tijdje terug op LinkedIn. Met daarbij een foto van de indrukwekkende Engelse Zuidkust. Het was daar dat ik besloot dat ik bij thuiskomst weer meer wilde focussen. Nou, ik besloot het niet, het inzicht ontstond.
´Dus jouw opdrachtgevers kunnen je blog ook lezen?´ Ik antwoord bevestigend. Aan de vraag merk ik dat deze openheid niet zo vanzelfsprekend is, als dat ik zelf steeds heb gedacht. ´Nou, dan moet je wel oppassen met wat je schrijft´ is de volgende reactie van mijn gesprekspartner, die overweegt te starten met het bijhouden van een blog.
Buiten, min vier. Binnen, plus twintig. Onder deze ideale mijmeromstandigheden dringt de vraag zich op waarom het mij moeite kost om mijn werk los te laten. Als is het maar voor even. Aan de vooravond van een nieuw levensjaar (jawel, morgen ben ik jarig!) krijg ik het antwoord helder. Het zit in mijn genen!
Sommige mensen kun je jaren niet spreken, noch zien. Er gaan tijden voorbij dat je niet aan hen denkt, maar als je dan hoort dat ze zijn overleden, dan grijpt je dat aan. Dat overkwam mij afgelopen week, toen mijn moeder mij informeerde over het plotselinge overlijden van 'Wout, de schoenmaker'.
Waar haal jij inspiratie vandaan om te doen wat je het liefste doet? Deze week constateerde ik weer eens dat een van mijn inspiratiemomenten in de stoel van de kapper is. Weg van de hectiek, gezellig keuvelend over van alles en nog wat en in tussen tijd proberen uit te leggen wat ik precies met mijn haar wil. Na een half uur stap ik vervolgens als een ander mens weer naar buiten. Met een opgeruimd hoofd!
Zit nog na te stuiteren van de lancering van bvO, blad voor Ondernemers. Dit magazine over actief zakendoen is een uitgave van ME@D Media in samenwerking met NAC Breda. Oud-NAC speler Danny Schrijvers ontving het eerste exemplaar in Hotel Princeville. Hij was een van de mensen die ik voor dit nummer interviewde over zijn carrière na NAC. Praten over mensen en hun werk, over de loopbaankeuzes die zij maken, is door mijn achtergrond als beroepskeuze-adviseur echt mijn ding. Dat maakte het interview met hem voor mij extra bijzonder.
Wordt deze eerste lentedag, rokjesdag? De term die schrijver/columnist Martin Bril bedacht voor de eerste dag in het voorjaar dat kleine (en grote) meisjes massaal in blote benen verschijnen. Vanochtend, tijdens een heerlijk hardlooprondje, zag ik al wel de eerste hardloopster in korte broek. Zelf koos ik nog voor veilig bedekte benen.
Collega´s. Er zijn maar weinig momenten dat ik terug verlang naar het hebben van de hele dag collega´s om me heen. Ondanks dat ik op verschillende werkplekken heel plezierig met mensen samenwerkte, bevalt het me nog beter om mijn eigen plan te kunnen trekken. Om wél samen te werken, maar zonder verantwoording te hoeven afleggen over het wat, hoe en waarom.
Concentratie vind ik een van de belangrijkste randvoorwaarden om lekker en goed te kunnen werken. Als ik midden in een tekstproductie zit, word ik liever niet gestoord. Daarom onderneem ik keer op keer pogingen om goed in het bel-me-niet register te staan. Dit register ten spijt, gaat het soms toch mis. Dat beschouw ik dan als oefening in het beleefd ´nee, dank u wel´ zeggen tegen de beller die in de meeste gevallen iets wil verkopen, waar ik geen behoefte aan heb.