Bestemd voor de top van het West-Brabantse zakenleven, kopte de uitnodiging voor de Nassaulezing in de Grote Kerk in Breda. Enige bescheidenheid is op z´n plaats, maar dit keer liet ik me daar niet door weerhouden. Ik wilde namelijk wel de visie op Europa horen, direct uit de mond van Herman Van Rompuy, voorzitter van de Europese Raad. En dus meldde ik me aan. In de bevestiging die daarop volgde, werden wel de nabijgelegen parkeergarages vermeld maar niet de fietsenstallingen in de buurt. Hoeft ook niet; die weet ik zelf te vinden.
2011 is mijn jubileumjaar. Ik vier dat ik in 2001 ben gaan doen waar mijn hart ligt: schrijven! Tussen de bedrijven door, loop ik graag hard. Moe in de benen, fris in het hoofd! Schrijven & hardlopen; voor mij een uitstekende combinatie.
Na tien jaar schrijven in opdracht heb ik mezelf een cadeau gegeven: tijd! Tijd voor eigen schrijfwerk. Ik heb dat wel vaker bedacht, maar nog (te) weinig gedaan. Grote stimulans om het niet bij plannen alleen te laten, is de workshop autobiografisch schrijven via Writerskitchen in Breda.
Hoe verleidelijk is het om je te laten meeslepen door de stroom van alledaagse activiteiten en werkzaamheden? Heel verleidelijk! Toch is het goed om zelf richting te geven aan de (woorden)stroom. Als zzp´er ben ik immers zelf verantwoordelijk voor mijn eigen ontwikkeling. Daar maak ik de komende weken bewust tijd voor vrij.
Vorige week was de titel van mijn blog: 'Te veel met hart en ziel?'. Dit naar aanleiding van het stoppen van een communicatiemiddel, waar ik jarenlang vol overtuiging aan heb meegewerkt.
Woensdag 14 maart 2012, zowel de Landelijke dag van de Zelfstandige als de start van de Boekenweek. Schrijven over beide evenementen, vind ik geen optie. Je moet niet alles willen benoemen in een verhaal, zeker niet in een tekst van pak ´m beet tweehonderd woorden. Schrijven is voortdurend keuzes maken; wat laat je staan en wat niet. Schrijven is schrappen!
Aan het verzetten van de klok – of het nu voor- of achteruit is – kan ik niet wennen. Ieder halfjaar opnieuw. Na een week valt er weer prima mee te leven. Ook ieder halfjaar opnieuw. Mijn remedie: een paar dagen niet té veel willen, gewoon een beetje mild zijn voor mezelf. Ook in mijn tekstschrijversbestaan zijn er drie dingen waar ik maar niet aan kan wennen.
Werken staat bij mij hoog genoteerd. Wie langer met mij samenwerkt, weet daar alles van. Om over het thuisfront maar te zwijgen. De leden van het thuisfront delven regelmatig het onderspit als ik kies voor doorwerken in plaats van samen iets gezelligs doen. Schrijven is mijn lust en mijn leven!
´Doe je mee met tikkertje, mam?´ vraagt mijn zoon poeslief. Gevolgd door een onweerstaanbaar ´aaaaah?´. Ik aarzel. Zit namelijk lekker buiten de krant te lezen. Binnen lonkt een tekst waaraan ik nog wat wil wijzigen. En een was, maar dat terzijde.
Het door onderzoeksbureau Panteia/EIM vastgestelde optimisme van zzp´ers heeft helaas geen positieve invloed gehad op de uitslag van een belangrijke voetbalwedstrijd. Nederland verloor op 13 juni 2012 van Duitsland (EK). Jammer. Pijnlijk.
Als de eerste bestelling voor mijn boek Bezig Breda, Binnengluren in ´t brein van een Bredase zzp'er, via de mail binnenkomt, stuiter ik nog net niet van mijn bureaustoel. De verkoopkick; hoe nieuw en tegelijkertijd hoe herkenbaar.
´Als je maar lang genoeg gewoon blijft, word je vanzelf bijzonder.´ Het is de actuele slogan van een verzekeraar bij wie ik toevallig, jaren geleden, een verzekering heb afgesloten. Toevallig? Dat is natuurlijk geen toeval; in de aanpak ´doe maar gewoon´ vind ik herkenning.