Hennie van de Kar-Vervooren, tekstschrijfster

In deze laatste dagen van 2015 plaats ik een gedicht uit de gedichtenbundel Kijk op Kerst en andere feestelijke dagenvan Joh. C. Vervooren. Mijn vader schreef dit gedicht begin jaren negentig.

Onze logeerhond levert meteen voer op voor een blog, terwijl hij - eigenlijk zij - hier slechts een midweek bivakkeert. Daarmee doe ik onze kater, die hier notabene al ruim vijf jaar hotel houdt, ernstig tekort. Toch is dat een beetje zijn eigen schuld.

De aanvragen voor het schrijven van zomermailings druppelen binnen. Voor de meeste andere zzp’ers en bedrijven is intussen namelijk wel duidelijk hoe ze hun zomer(vakantie) gaan invullen. Bij mij staat er thuis eerst iets anders op stapel…de verbouwing van onze keuken. Zoals een oude uitspraak luidt: tijdens de verbouwing blijft de (schrijf)winkel ‘gewoon’ open. Gewoon tussen aanhalingstekens.

Wonderlijk, hoe de volle betekenis van een woord helder wordt als omstandigheden veranderen. Deadline is er zo een.

Vlak voor het uitgeven van mijn columnbundel Bezig Breda, sprak ik met Karen Romme (bestsellerauteur van de boeken over Calimeromarketing). Zij stelde mij de gewetensvraag waarom ik me met mijn bundel tot Breda zou beperken. Mijn columns waren volgens haar toch ook interessant voor zzp'ers buiten Breda?

Mijn vader is niet meer, maar zijn woorden leven voort.
Uit dankbaarheid voor de liefde voor de Nederlandse taal, die mijn vader mij - bewust of onbewust - heeft meegegeven, plaats ik hier het eerste gedicht uit zijn bundel Bijna Tachtig Gedichten.

Als het bij mij als middelbare scholier (lang geleden!) niet ging zoals ik wilde, stapte ik op mijn fiets. Woest trappend langs de Maas kreeg ik vanzelf weer goede zin. Op de terugweg fietste ik - weer rustig en bedaard - steevast door Oud-Kralingen. Vooral om me te vergapen aan mooie herenhuizen. Ik probeerde een glimp op te vangen van de droomwereld binnen.

Gisteren schreef ik over wat schrijven voor mij betekent. Een dag later vind ik dat de door mij gekozen formulering ´de werkelijk naar mijn hand zetten´ nogal dwingend klinkt. Precies om deze reden laat ik teksten die ik in opdracht schrijf, altijd een nacht rijpen om er de volgende ochtend met een frisse blik naar te kijken. Die stap had ik nu overgeslagen. Niet slim. Bij deze de herkansing.

Vrijdag 30 december. De laatste werkdag van 2011. Ik kijk terug op een turbulent jaar, waarin ik trots mijn tienjarig bestaan als zelfstandig werkend tekstschrijfster vierde. Tegelijkertijd droeg ik de droefheid over het heengaan van mijn vader met mij mee.

Goed dat mijn doelen voor vandaag niet al te hoogdravend waren. Zoonlief test met zijn plotselinge ´niet lekker zijn´ mijn flexibiliteit. Zoals het er nu naar uitziet, brengt hij de rest van de middag op de bank door. Dat betekent voor mij: plannen bijstellen en schakelen naar een versnelling lager (en daarvan proberen te genieten). Het idee om vandaag enkele relaties te bezoeken op de beurs Business Point Breda verschuif ik hoopvol naar morgen.

‘Prachtige uitzichten zorgen voor nieuwe inzichten’ schreef ik een tijdje terug op LinkedIn. Met daarbij een foto van de indrukwekkende Engelse Zuidkust. Het was daar dat ik besloot dat ik bij thuiskomst weer meer wilde focussen. Nou, ik besloot het niet, het inzicht ontstond. 

Om dierbare overledenen te gedenken, heb je geen speciale dag nodig. Dat kan op elk moment, iedere dag van het jaar. Zeker ook op 2 november. Dan is het Allerzielen; het feest van alle zielen.

De zin die ik in de afgelopen weken het meeste hoorde: “Gelukkig zijn we nog gezond.” Met wie ik ook sprak, deze uitspraak kwam voorbij. De ene keer uit de mond van een familielid of vriendin, de andere keer in gesprek met een opdrachtgever. Ook ik sprak als tekstschrijver deze zin al heel wat keren uit. Ik snap wel waarom.

Wat is de ultieme schrijfopdracht voor een tekstschrijfster die een achtergrond heeft als beroepskeuze-adviseur ? Natuurlijk, de combinatie van beide professies: schrijven over keuzes die mensen maken in hun loopbaan.

Bij de start van een nieuw schrijfjaar bespeur ik altijd een beetje drempelvrees bij mezelf. Weliswaar neem ik bijna twintig jaar ervaring met tekstschrijven met me mee, toch begin ik weer op nul. Daar ben ik me ook dit jaar van bewust, misschien wel meer dan ooit.

Een hele gewone zaterdagmiddag. De boodschappen zijn gedaan, het weekend kan beginnen. Manlief en ik twijfelen over het ontkurken van een fles champagne. Zomaar. "Het is wel een goede hoor" sputtert hij. "Daarom juist" zeg ik stellig.

Gewoon maar doorgaan. De ijzersterke titel van een verhalenbundel van Simon Carmiggelt (uit 1971, ISBN 90 214 9604 6). 

´Dus jouw opdrachtgevers kunnen je blog ook lezen?´ Ik antwoord bevestigend. Aan de vraag merk ik dat deze openheid niet zo vanzelfsprekend is, als dat ik zelf steeds heb gedacht. ´Nou, dan moet je wel oppassen met wat je schrijft´ is de volgende reactie van mijn gesprekspartner, die overweegt te starten met het bijhouden van een blog.