Onze logeerhond levert meteen voer op voor een blog, terwijl hij - eigenlijk zij - hier slechts een midweek bivakkeert. Daarmee doe ik onze kater, die hier notabene al ruim vijf jaar hotel houdt, ernstig tekort. Toch is dat een beetje zijn eigen schuld.

De logeerhond laat mij met zijn blik en vrolijke staart namelijk voortdurend weten dat hij het naar zijn zin heeft. Bovendien luistert hij goed naar de commando's die ik geef. Zo geeft hij mij de bevestiging die ik graag krijg. Hoe anders is het met onze wollige oranje kater. Die ziet mij toch vooral als portier, die naar zijn believen deuren opent. Met ongeduldig gekrabbel tegen het raam laat hij weten dat hij naar buiten wil of naar binnen, of toch weer naar buiten. Gaat het hem niet snel genoeg, dan maakt hij meer lawaai door zijn pootjes in een nog hoger tempo te bewegen. Daarvan kom je acuut in actie, ook al zat je net zo lekker op de bank.

Deze week houdt hij zich echter koest. Van onze logee moet hij weinig hebben. Zijn angst overtreft zijn nieuwsgierigheid en brutaliteit. Zo zet de komst van deze brave hond met prachtige krulstaart in de vorm van een C, iedereen in dit huishouden op zijn plaats. Inclusief onze kater en ikzelf. Ik was al ondernemer. Nu ben ik ook nog de baas. Eindelijk!