´Als je maar lang genoeg gewoon blijft, word je vanzelf bijzonder.´ Het is de actuele slogan van een verzekeraar bij wie ik toevallig, jaren geleden, een verzekering heb afgesloten. Toevallig? Dat is natuurlijk geen toeval; in de aanpak ´doe maar gewoon´ vind ik herkenning.

Gewoon doen of gewoon doen (het anders leggen van het accent geeft verschil in betekenis), dat is wat ik vanaf 2001 doe. Het jaar waarin ik besloot om te gaan doen waar mijn hart ligt: werk maken van schrijven! Ik werd zzp´er, zelfstandige zonder personeel. Die term werd in 2001 trouwens niet of slechts mondjesmaat gebruikt.

De komst van steeds meer zzp´ers maakt de keuze om zelfstandig te gaan werken, steeds minder bijzonder. Dacht ik. Totdat ik vandaag in de krant lees dat er weliswaar steeds meer zzp´ers bijkomen (een stijging van 200.000 zzp´ers in 2011, volgens het CBS, waardoor het totaal aantal zzp´ers in 2011 uitkomt op 728.000), maar dat een grote groep er na een aantal jaar alweer de brui aangeeft. Zo is van de groep die in 2007 startte, nog maar 57% als zodanig actief. Gewoon zzp´er, blijkt toch tamelijk bijzonder.