Hennie van de Kar-Vervooren, tekstschrijfster

Vandaag - 20 mei 2011 - is het precies veertig jaar geleden dat het Breda Jazz Festival voor de eerste keer plaatsvond. Op de plek waar veertig jaar geleden geschiedenis werd geschreven, ligt sinds vandaag een gedenksteen. Pal voor de trappen van de Pathé Bioscoop (Chasséveld). Dus kijk uit waar je loopt, als je de bioscoop bezoekt.

Voorlopig houd ik vast aan mijn keuze om niet te twitteren. Neemt niet weg dat het een boeiend onderwerp is om over na te denken én te praten. Gisteravond nog. Tijdens de avond4daagse Breda-Ginneken raak ik in gesprek met een andere ´meelopende´ moeder. Terwijl onze kinderen ver vooruit zijn gespurt, uiten wij hardop onze twijfels over de zin van twitteren. Zij gelooft net als ik meer in gerichte en persoonlijke communicatie. Toch gaat zij binnenkort overstag. Ze moet. Haar werkgever eist het. Ik besef weer eens wat een rijkdom het is om als zelfstandig ondernemer je eigen beslissingen te kunnen nemen. Iets om over te twitteren, maar dat terzijde.

Vroeger plande ik bewust geen afspraken op vrijdag de dertiende, bijgelovig als ik was. Tegenwoordig probeer ik me zo weinig mogelijk aan te trekken van een datum. Tot afgelopen vrijdag. Dan wint mijn bijgeloof het weer van mijn ratio. Als ik wat wil schrijven op mijn blog, is het programma tijdelijk uit de lucht. Helaas stelt de techniek mij die dag niet gerust. Drie dagen later functioneert alles weer naar behoren. Brengt vrijdag de dertiende echt ongeluk? In 2011 hoef ik me om die vraag niet meer druk te maken; deze ongeluksdag staat dit jaar niet meer op de kalender. Alleen maar geluksdagen in het vooruitzicht; heerlijk!

Gewoon maar doorgaan. De ijzersterke titel van een verhalenbundel van Simon Carmiggelt (uit 1971, ISBN 90 214 9604 6). 

Mijn vader is niet meer, maar zijn woorden leven voort.
Uit dankbaarheid voor de liefde voor de Nederlandse taal, die mijn vader mij - bewust of onbewust - heeft meegegeven, plaats ik hier het eerste gedicht uit zijn bundel Bijna Tachtig Gedichten.