“Het is alweer maanden geleden dat ik een nieuwsberichtje op mijn website plaatste, Hennie. Je moet me even helpen.”
Als een van mijn klanten belt, met een dergelijk verzoek, vloeien de woorden uit mijn spreekwoordelijke pen. Binnen twee dagen ligt er aan de hand van een telefonische briefing een concepttekst in de mailbox van mijn klant.
Ik heb maar niet verteld dat het voor mijzelf ook alweer maanden geleden is dat ik een blog schreef.
Deze week, even na 08.00 uur op de Bredase Baronielaan, een opstopping. Gebeurt wel vaker, maar dit keer was de rij met wachtende auto’s langer dan gewoonlijk. Een tankwagen met daarin water voor de nieuwe aanplant en een vuilniswagen wilden elkaar op het smalste stuk passeren. Dat duurde even. Ik kom net terug van een rustige ochtendwandeling met de hond en aanschouw wat er gaande is. Een man in een polo (ik doel op zijn shirt en niet op zijn auto), steekt zijn hoofd, met de haren nog nat van het douchen, uit het raam van de auto waarin hij zit. Hij is rood aangelopen. ‘Sta daar niet zo asociaal’ schreeuwt hij. Meteen schiet de SIRE-campagne door mijn hoofd: #DOESLIEF. Het is trouwens niet de eerste overhitte reactie die ik deze week in het verkeer zie ontstaan. De mensen in Regio-Zuid lijken toe aan vakantie. Vrijdag is het zo ver. Ook ik neem enkele weken schrijfvrij.
2016 is voor mij een jubileumjaar. Op 9 april 2016 sta ik exact vijftien jaar op eigen tekstschrijversbenen. Om dit moment niet te laten ondersneeuwen door de waan van de dag, maakte ik vorig jaar al een wensenlijstje om mijn jubileum te vieren. Met stip op één stond een nieuwe responsive website, met een actueel verhaal over wat ik voor anderen kan betekenen op het gebied van tekstschrijven, redigeren en biografisch schrijven.
Het eerste blog van 2014 was tot op de dag van vandaag nog altijd niet geschreven. Ook míjn schrijfcapaciteit is begrensd. Als ik daarom moet kiezen tussen het schrijven van een tekst in opdracht of het verwerken van mijn gedachten in een blog, kies ik voor het tekstschrijven. Dan is mijn tekst echt nodig.
Carpe diem. Voor velen een bekend levensmotto. Zo ook voor mijn schoonzus. Vijf jaar geleden overleed zij aan een hersentumor. Om zijn verdriet daarover te verwerken en om geld in te zamelen voor meer onderzoek naar hersentumoren, besloot mijn zwager dat jaar de Mont Ventoux te gaan beklimmen.
Manlief ging net als enkele andere broers met hem mee. Dit jaar gaan ze opnieuw als team Karpediem drie keer op één dag omhoog. Dit keer ben ik erbij om hen aan te moedigen. Ook heb ik me aangemeld als vrijwilliger bij dit event van Ventoux3. Daarom ben ik van 9 t/m 13 september vrij. Wil je hun actie steunen? Dat kan
hier.
Terwijl ik aan de lopende band schrijf en ook blog voor mijn klanten, schuift het schrijven van een eigen blog regelmatig door. Voor de tekstschrijvers in mijn netwerk (tekstnet) een bekend verschijnsel. Klanten gaan nu eenmaal voor! Net als de herenboeren.
Ken je dat? Taken die je maar voor je uit blijft schuiven, omdat er altijd iets anders is met meer urgentie. Ik had het met mijn eigen webteksten.
