Carpe diem. Voor velen een bekend levensmotto. Zo ook voor mijn schoonzus. Vijf jaar geleden overleed zij aan een hersentumor. Om zijn verdriet daarover te verwerken en om geld in te zamelen voor meer onderzoek naar hersentumoren, besloot mijn zwager dat jaar de Mont Ventoux te gaan beklimmen. 

Manlief ging net als enkele andere broers met hem mee. Dit jaar gaan ze opnieuw als team Karpediem drie keer op één dag omhoog. Dit keer ben ik erbij om hen aan te moedigen. Ook heb ik me aangemeld als vrijwilliger bij dit event van Ventoux3. Daarom ben ik van 9 t/m 13 september vrij. Wil je hun actie steunen? Dat kan hier. 

Deze week, even na 08.00 uur op de Bredase Baronielaan, een opstopping. Gebeurt wel vaker, maar dit keer was de rij met wachtende auto’s langer dan gewoonlijk. Een tankwagen met daarin water voor de nieuwe aanplant en een vuilniswagen wilden elkaar op het smalste stuk passeren. Dat duurde even. Ik kom net terug van een rustige ochtendwandeling met de hond en aanschouw wat er gaande is. Een man in een polo (ik doel op zijn shirt en niet op zijn auto), steekt zijn hoofd, met de haren nog nat van het douchen, uit het raam van de auto waarin hij zit. Hij is rood aangelopen. ‘Sta daar niet zo asociaal’ schreeuwt hij. Meteen schiet de SIRE-campagne door mijn hoofd: #DOESLIEF. Het is trouwens niet de eerste overhitte reactie die ik deze week in het verkeer zie ontstaan. De mensen in Regio-Zuid lijken toe aan vakantie. Vrijdag is het zo ver. Ook ik neem enkele weken schrijfvrij. 

Of ik mijn ervaringen met grote schrijfprojecten wilde delen met collega-tekstschrijvers tijdens de maandelijkse reflectie-ochtend voor tekstschrijvers in Midden- en West-Brabant? De vraag kwam halverwege 2018. Ik schoof het voor me uit, aarzelde; ik heb dan wel ervaring met grote projecten, maar de wijsheid heb ik niet in pacht. Het enthousiasme van Theo van Etten, samensteller van bedrijfs- en jubileumboeken, gaf de doorslag. We zouden ieder ons verhaal doen. En zo geschiedde. Enkele highlights uit mijn persoonlijke verhaal dat ik vandaag deelde met enkele geïnteresseerde collega-tekstschrijvers.  

Bij het opschrijven van deze vier woorden, dendert het nummer Duurt te lang van Davina Michelle mijn hoofd binnen. Het is te vroeg heeft hetzelfde ritme als het duurt te lang. Afgelopen jaar werkte ik met regelmaat, en vooral met hart en ziel, aan de redactie van een boek. Deze week concludeerde ik samen met de opdrachtgever dat het nog te vroeg is. Te vroeg voor een boek.

Dat zeggen ze hier in Brabant. Na bijna dertig jaar in Brabant zeg ik zoiets steeds vaker zelf. Hoewel het uit mijn mond niet natuurlijk klinkt. Mijn Rotterdamse tongval is er nog op de achtergrond.