Of ik mijn ervaringen met grote schrijfprojecten wilde delen met collega-tekstschrijvers tijdens de maandelijkse reflectie-ochtend voor tekstschrijvers in Midden- en West-Brabant? De vraag kwam halverwege 2018. Ik schoof het voor me uit, aarzelde; ik heb dan wel ervaring met grote projecten, maar de wijsheid heb ik niet in pacht. Het enthousiasme van Theo van Etten, samensteller van bedrijfs- en jubileumboeken, gaf de doorslag. We zouden ieder ons verhaal doen. En zo geschiedde. Enkele highlights uit mijn persoonlijke verhaal dat ik vandaag deelde met enkele geïnteresseerde collega-tekstschrijvers.  

Bij het opschrijven van deze vier woorden, dendert het nummer Duurt te lang van Davina Michelle mijn hoofd binnen. Het is te vroeg heeft hetzelfde ritme als het duurt te lang. Afgelopen jaar werkte ik met regelmaat, en vooral met hart en ziel, aan de redactie van een boek. Deze week concludeerde ik samen met de opdrachtgever dat het nog te vroeg is. Te vroeg voor een boek.

Dat zeggen ze hier in Brabant. Na bijna dertig jaar in Brabant zeg ik zoiets steeds vaker zelf. Hoewel het uit mijn mond niet natuurlijk klinkt. Mijn Rotterdamse tongval is er nog op de achtergrond. 

We moeten wat meer naar het gedrag van dieren kijken, hoorde ik onlangs. De opmerking kwam af van een voedings- en gezondheidsexpert, met wie ik een afspraak had. Niet begrijpend keek ik haar aan, maar het kwartje is inmiddels gevallen.

Aan het verzetten van de klok – of het nu voor- of achteruit is – kan ik niet wennen. Ieder halfjaar opnieuw. Na een week valt er weer prima mee te leven. Ook ieder halfjaar opnieuw. Mijn remedie: een paar dagen niet té veel willen, gewoon een beetje mild zijn voor mezelf. Ook in mijn tekstschrijversbestaan zijn er drie dingen waar ik maar niet aan kan wennen.