Hennie van de Kar-Vervooren, tekstschrijfster

Voortschrijdend inzicht. Dat verklaart mijn keuze om sinds deze week te gaan twitteren. Ongeveer een jaar geleden blogde ik diverse keren waarom ik dat niet deed.

Hoe wil je dat mensen jou en/of je bedrijf kunnen vinden op internet? 

Pas op, Twitter is verslavend. Ik was gewaarschuwd. Na mijn eerste week op Twitter verkeer ik in de gevarenzone. Het is bijzonder verleidelijk om mee te gaan in de onophoudelijke stroom van woorden.  Hoewel ik me van het ´gevaar´ bewust ben (er moet ook nog gewerkt worden!) heeft deze eerste week vol tweets mij vooral veel gebracht.

De keuze om wel of niet te gaan twitteren, blijft me bezighouden. Zeker nu steeds meer mensen in mijn (zakelijke) omgeving met dit communicatiemedium aan de slag zijn gegaan. De een noemt het verslavend, de ander zegt dat het stiekem veel tijd kost, een derde roemt het grote bereik ervan, een vierde zucht over het bedenken van inhoudelijk sterke berichten en weer een ander geeft toe dat haar twitterfrequentie alweer aan het afnemen is.

Mail checken, een tweet plaatsen op Twitter, reageren op een tweet van een ander, retweeten, een update op LinkedIn; je kunt er een dagtaak aan hebben.

Nee, ik twitter niet. Nog niet. Ik denk er wel over na. Iedere dag. Tot nu toe leidt dat nadenken steeds tot dezelfde conclusie: nee, nee, nee.

Voorlopig houd ik vast aan mijn keuze om niet te twitteren. Neemt niet weg dat het een boeiend onderwerp is om over na te denken én te praten. Gisteravond nog. Tijdens de avond4daagse Breda-Ginneken raak ik in gesprek met een andere ´meelopende´ moeder. Terwijl onze kinderen ver vooruit zijn gespurt, uiten wij hardop onze twijfels over de zin van twitteren. Zij gelooft net als ik meer in gerichte en persoonlijke communicatie. Toch gaat zij binnenkort overstag. Ze moet. Haar werkgever eist het. Ik besef weer eens wat een rijkdom het is om als zelfstandig ondernemer je eigen beslissingen te kunnen nemen. Iets om over te twitteren, maar dat terzijde.