Uitgeven in eigen beheer is als het baren van een kind
Het uitgeven van een boek(je) in eigen beheer heeft iets weg van het baren van een kind. Tenminste voor mij wel.
Bij het uitgeven van mijn bedrijfsverhaal Op eigen benen was daar de maandenlange periode van scheppen, het schrijven en schrappen. De inhoud groeide. Nog nauwelijks zichtbaar voor de buitenwacht, maar zelf was ik er al vol van. Voorzichtig vertelde ik links en rechts eens waar ik mee bezig was. Eenmaal gedeeld, was er geen weg meer terug. Ondanks de twijfels die zo nu en dan de kop op staken; want wie zat er op mijn bedrijfsverhaal te wachten?
Daarna volgde een periode van doorzetten, ook tijdens de eindeloze controlerondes. Niks geen gezucht en gesteun, doorgaan! Op tijd schakelde ik een partij in om mijn autobiografische bedrijfsverhaal op de wereld te zetten, namelijk Boekscout. Zij zorgden ervoor dat mijn boek keurig op tijd klaar was, zodat ik het op 15 december kon presenteren bij één van mijn opdrachtgevers. Meer dan ooit voelde ik me daar Op eigen benen. Zonder ouders met wie ik deze mijlpaal zou kunnen delen, maar vanuit de hemel staken ze vast een duimpje omhoog.
Na de presentatie stuurde ik ‘mijn kind’ meteen de wijde wereld in. De zakelijke relaties voor wie ik in 2016 actief was, ontvingen de bundel als dank voor de samenwerking. De dagen daarna druppelde er elke dag wel een reactie binnen, zoals:
“Ik heb je boek gelezen. Erg mooi geschreven en fijn om zo meer van je te weten.”
“Het raakt me echt hoe je schrijft. De woorden die je gebruikt worden nooit sentimenteel, maar er zit wel veel gevoel in. Heel knap.”
“Ik heb je bedrijfsverhaal in één keer uitgelezen. Geniet van deze in boek omgezette mijlpaal.”
“Ik zit lekker te lezen en vlieg er doorheen. Echt trots op je.”
“Op eigen benen is een schitterend, compact en eerlijk verhaal. Zo leer ik je steeds beter kennen. Ook mijn boek is een urgentieproject geworden. In 2017 moet het af. Bedankt voor de stimulans.”
Ik word stil van deze reacties die mij de bevestiging geven dat ik het goede spoor volg. De bevestiging waar ik ook na vijftien jaar zelfstandig werken als tekstschrijfster nog steeds behoefte aan heb. Alleen al deze reacties maken dit eigen boekproject voor mij van onschatbare waarde.
Tegelijkertijd voel ik me zoals in mijn echte kraamtijd. Ik geniet van alle positieve reacties, maar voel me leeg. Mijn werk – het baren van dit boek – zit er immers op. Daarom is het, hét moment om daar aan toe te geven en tot stilstand te komen. Om vervolgens met nieuwe energie 2017 in te gaan.
Vanaf 9 januari ben ik weer actief met tekstschrijven en redigeren. Waar mogelijk zal ik in 2017 anderen stimuleren om werk te maken van hun (biografische) projecten van onschatbare waarde. Mijn betrokkenheid bij Mooi Vastgelegd geeft daar alle kans toe. De eerste afspraken daarvoor staan al geboekt. Zo geef ik op 18 januari een Tekst Talk tijdens de nieuwjaarsbijeenkomst van mijn beroepsvereniging Tekstnet over het tijd maken voor schrijfprojecten van onschatbare waarde. Dat is voor later, voor nu: fijne feestdagen en alle goeds voor 2017.