Wat de rondjes anders maakt, zijn de ontmoetingen met de mensen op straat. Buurtgenoten of willekeurige voorbijgangers. 

Twee studentes, lachend, die hun gesprek onderbreken om onze witte – volgens hen fluffy - hond te mogen aanraken. Tuurlijk! Een hardloper die niks van zo’n grote hond moet hebben. Dat werkt dan wederzijds. Een paar kinderen (basisschoolleeftijd) op de fiets die speciaal afstappen voor een afscheidsknuffel met onze ‘ijsbeer’ op weg naar school. En zo leer ik met Ventoux aan de lijn onze buurt Zandberg-West elke dag beter kennen.

 

Gisteravond maakte ik ook zo’n rondje. Het was stil op straat. Zo stil dat ik de nagels van Ventoux op de stoep kon horen. 

Iemand reed met de auto stapvoets voorbij, speurend naar het laatste vrije parkeerplaatsje in de wijk. Toevallig passeer ik net als de bestuurder uitstapt. “Mag ik hier wel staan?” vraagt zij. “Dat vraag ik me af” antwoord ik haar. Haar auto staat namelijk net na een bocht. Als je nog iets naar voren rijdt, dan kan het denk ik net, adviseer ik haar. “Wel op je eigen verantwoording” voeg ik daar voor de zekerheid aan toe.

 

Even later kom ik haar opnieuw tegen als zij naar huis loopt en ons inhaalt. Haar tempo ligt aanmerkelijk hoger dan dat van mij en Ventoux. “En dan moet je nog een eind lopen ook”, zeg ik tegen haar. 

 

“Ik woon in Het Snoepfabriekje” antwoordt ze. “Sinds vandaag.” 

Of ik weet waar dat is? Ik leg haar uit dat ik daar zeker van op de hoogte ben. Dit omdat ik de afgelopen maanden de metamorfose van dit pand volgde en vastlegde in opdracht van Bouwbedrijf Balemans. Van het slopen met beleid tot de laatste afwerking. 

Ze luistert verbaasd. “Daarom kom ik jou natuurlijk tegen! Kom maar snel eens kijken” zegt ze. “Dan kun je zien hoe het is nu het wordt bewoond.”

Ik beloof niks, maar vind het wel een gastvrij voorstel. Met een glimlach loop ik verder. Ik hou van deze buurt, ik hou van mijn werk én natuurlijk van onze hond. En in deze ene ontmoeting komt dat allemaal samen.