Het idee ontstond begin dit jaar spontaan. Al werkend aan het boek Los & Laten van José-Anne en David Ockhuijzen ontstond het plan om zélf hun nautische concept te ervaren. Aan boord dus, van hun catamaran ZILT.

Vlak voordat het deze zomer zover was, sloeg de twijfel toe: rolverwarring. Als WIE ging ik aan boord? Als redacteur van hun boek? Als klant? Als vakantieganger? Hoe moest ik me gedragen? Wat was gepast, wat niet? Ik besprak het op de dag van aankomst met coach José-Anne. Maar ‘gewoon zijn’, was haar antwoord. Gewoon zijn. Dat is de essentie. Natuurlijk niet alleen aan boord van ZILT, maar in elk gezelschap.

 

Ik liet het die week over me heen komen. De golven speelden daarbij een stimulerende rol. Ze nodigden me uit om het te laten komen zoals het komt. Overgave aan het moment. Ik voelde me op mijn gemak en ontspande. De oceaandeining hielp mij om mee te bewegen, al dan niet slapend. Want jee, wat maakt zeelucht slaperig. Wat was het heerlijk om voor een idyllisch Spaans strand in de baai voor anker te liggen. Of om van boord te gaan om te gaan suppen. Nou ja, om op het supboard te klimmen én om er weer van af te vallen. Ik stond mezelf toe om te oefenen terwijl ik in het dagelijks leven vooral alles wil kunnen. 

 

Zonder grote vragen ging ik aan boord. Wel met de wens om het wat meer te nemen zoals het komt. Dat is die week prima gelukt. Eenmaal thuis, is het mooi om te merken dat de impact van een week aan boord van ZILT verder deint. In situaties waarin ik gewend ben om te forceren, voel ik de oceaandeining weer. Die zit gewoon nog in mijn lijf. Het helpt mij om, ook met vaste grond onder mijn voeten, meer mee te bewegen of dat in ieder geval te proberen. 

 

Daarom ga ik na een lange zomer vol vertrouwen verder met de schrijfuitdagingen die er liggen. Wat mij betreft geen koerswijzingen, maar het vertrouwen dat mijn huidige schrijfkoers goed is. Koersvast, ik ben er weer!