Ze waren uit het straatbeeld verdwenen, voordat ik er ooit een mee had kunnen nemen. Lifters. Tot afgelopen zondagochtend, kwart over tien. Toen doemde er een voor me op. Voordat ik het goed en wel wist, zat hij bij mij in de auto. Voorin. Ik ging weliswaar niet naar zijn eindbestemming, maar kwam aardig in de richting. ´Tuurlijk´, hoorde ik mezelf zeggen op de vraag of hij mee mocht rijden. ´Stap maar in. Gezellig´.

Naast deze aardige twintigplusser, voelde ik me belegen. De ´u-vorm´ die hij hanteerde, versterkte dat nog eens. Belegen, maar wel stoer!

Dat deze allervriendelijkste twintiger vol toekomstplannen in een studentenhuis bij mij in de straat woont, doet helemaal niets aan dat gevoel af.